پلاستیک مفیدترین مادۀ مصنوعی “ساخت دست بشر” است که از عناصر استخراج شده از منابع سوخت فسیلی تشکیل شده است. پلاستیک زمینه را برای انقلاب های صنعتی و تکنولوژیکی در قرن های ۱۹ و ۲۰ را فراهم ساخته است. در طی ۳۰ سال گذشته، مواد پلاستیکی به دلیل خواصی من جمله وزن سبک، هزینه کم، دوام بالا و نسبتآ نشکن بودن کاربرد گسترده ای در صنایع غذایی، پوشاک، مسکن، حمل و نقل، ساختمان، پزشکی و صنایع تفریحی داشته اند. میزان کلی تولید زباله های پلاستیکی در سراسر جهان سالانه حدود ۵۷ میلیون تن است. پلاستیک ها به دلیل جرم مولکولی بیش از حد، حلقه های آروماتیک زیاد، پیوندهای غیرمعمول یا جایگزینی هالوژن به راحتی در محیط تجزیه نمی شوند زیرا در برابر حملۀ میکروبی مقاوم هستند. در نتیجه، آنها برای مدت طولانی بدون هیچ گونه تخریبی در محیط می مانند و انباشت زباله های پلاستیکی در بیوسفر باعث آلودگی شدید زیست محیطی می شود. به همین دلیل، نگرانی از این مشکلات زیست محیطی مدیریت پسماند جامد را بسیار مورد توجه قرار داده است. پلیمرها مجموعه وسیعی از مواد هستند که از واحدهای تکراری مولکول های کوچکتر به نام مونومر ساخته می شوند. پلیمرها می توانند منشأ طبیعی داشته باشند مانند لینگنین شاخه های درخت، نشاستۀ نان خانگی یا کیتین در پوسته شاه میگو. دیگر پلیمرها مصنوعی خوانده می شوند زیر توسط انسان از مواد طبیعی ساخته شده اند. بیشتر پلیمرها برای عبور از غشاهای سلولی بیش از حد بزرگ هستند؛ بنابراین قبل از جذب و تجزیه زیستی در سلول های میکروبی، ابتدا باید به مونومرهای کوچک تبدیل شوند. تجزیه اولیه پلیمر می تواند ناشی از انواع نیروهای فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیکی باشد. تحقیقات قابل ملاحظه ای در حوزه توسعه پلاستیک های زیست تخریب پذیر و همچنین تجزیه پلاستیک های موجود با استفاده از میکروارگانیسم ها صورت گرفته است. از آنجایی که میکروارگانیسم ها قادر به تجزیه بیشتر مواد آلی و معدنی همچون لینگنین، نشاسته، سلولز و همی سلولز هستند؛ علاقه زیادی به تجزیه میکروبی در پسماندهای پلاستیکی و پلی اتیلن دارند. کامبا و همکاران در سال ۱۹۹۵ بعد از جداسازی باکتری خاک، به این نتیجه رسیدند که از پلی استر پلی یورتان میتوان بعنوان تنها منبع کربن و نیتروژن استفاده کرد.
منبع : https://www.asp-co.org